Veel mensen vinden het
moeilijk op een natuurlijke wijze aan te geven waar hun grenzen liggen aan met
name hun belastbaarheid. Ze worden in plaats daarvan kwaad op hun
leidinggevende die hen teveel werk ‘door de strot duwt’. Vanwaar die boosheid?
Ken je dat? Zo’n collega die steeds de hakken in het zand
zet en geen stap buiten afgesproken kaders wil zetten? Of die collega die
overal gretig op ingaat en die je langzaam maar zeker af ziet glijden naar een
burn-out? Of de collega die al begint te zuchten nog voor een goed idee om iets
te veranderen geopperd is? Wat wordt er verschillend omgegaan met grenzen
stellen. We weten allemaal dat het nodig is, maar of en hoe we het doen,
varieert nogal.
Wat mij
vooral opvalt, is dat mensen zo boos kunnen worden als hun baas die grenzen
niet voor hen bewaakt. “Hij weet hoe overbelast ik ben en nu zegt hij toch weer
dat ik naar die vergadering moet.” “Zij weet dat ik al taken van mijn collega
heb overgenomen en nu vraagt ze me toch weer voor een klus.”
Mijn moeder zei vroeger altijd tegen mij: “Als je ‘nee’ kunt
verdragen, mag je alles vragen.” Dat is wat bazen doen. Zij verdelen het werk
over de mensen en kunnen of willen niet altijd voldoende inschatten of dat
mogelijk is. En bovendien: vragen staat vrij.
Die boosheid gaat volgens mij ook niet zozeer om wat
gevraagd wordt, maar omdat het dwingt de grenzen aan te geven als de klus er
niet meer bij kan.
Wat maakt het aangeven van grenzen dan zo moeilijk? Als ik
ernaar vraag, zeggen mensen vooral bang
te zijn over het oordeel van anderen. “Ze zullen me wel een lastpak, zeikerd,
……..(vul zelf maar in) vinden als ik het niet doe.” Misschien is dat zo. Maar
vaker is de eis die mensen aan zichzelf stellen onredelijk. Waarom zou je 40
uur moeten werken als je voor 30 betaald wordt? Waarom zou je meer dan 50%
moeten werken als je ziek bent en dat is wat je met de bedrijfsarts overeen
bent gekomen?
Omdat ze je dan aardiger vinden? Maar is dat dan belangrijker dan jouw
gezondheid?
Mijn baas zei tijdens een gesprek over mijn taken tegen mij:
“Ik houd van mijn werk.” Ik vroeg waarom hij dat naar voren bracht en hij
antwoordde: “Omdat ik mijn werk leuk vind, wil ik er best wat extra tijd in
stoppen. Dat zul jij toch ook wel hebben?”
Nee, meestal heb ik dat niet. Ik houd zeker van mijn twee
banen, maar ook van mijn zoon en van mijn vrienden en van de oppasoma die wat
extra zorg nodig heeft nu ze 86 is. En ik houd van lezen en wandelen en
luisteren naar muziek en lekker koken en eten en zelfs ook nog van een schoon
huis. Ik houd ook van nieuwe dingen leren, lekker slapen of zomaar stil voor me
uit staren. Er gaan maar 24 uur in een etmaal, ook voor mij. Dus nee, ik wil
geen extra uren in mijn werk stoppen. Daarom bewaak ik mijn grenzen, want
alleen zo kan ik met mijn aandacht en mijn hart helemaal aanwezig zijn als ik
werk. Dat kan alleen als er voldoende balans in mijn leven is tussen inspanning
en ontspanning. Ik vind dat ik dat waard
ben en sterker nog: ik vind ook dat mijn studenten, cliënten en collega’s het waard zijn.
Kortom: Alles kan, maar jij kunt niet alles. Net een gewoon
mens ;-).
Irma Bosman, december 2014
Ik ben benieuwd naar je reactie.
BeantwoordenVerwijderenMooi onderwerp Irma. Grenzen stellen is een thema in mijn leven, vooral standvastig blijven! Ik ben benieuwd naar je follow ups.
BeantwoordenVerwijderenDankjewel, de volgende blogs ga ik zeker met je delen.
VerwijderenDankjewel Irma, je komt hiermee precies op het juiste moment. En wat een wijze uitspraak van je moeder. Ik mag hem vast wel lenen richting mijn dochters.
BeantwoordenVerwijderenMaar natuurlijk ;-)
VerwijderenPrachtig! Leuk geschreven!
BeantwoordenVerwijderenDankjewel.
Verwijderendit stuk heb je voor mij geschreven, zou ik haast denken.
BeantwoordenVerwijderennee zeggen mag, maar als ik nee zeg, wordt ik te snel omgepraat om toch maar ja te zeggen.... schuldgevoel.... ik móet ja zeggen, ik mag een ander niet teleurstellen, de belangen van de ander zijn groter, beleefd blijven. pffffff, stress stress stress.
allemaal conditioneringen. uit de vroege jeugd en weet ik veel. ik ben er wél, en ik moet in de eerste plaats voor mezelf zorgen voor ik voor een ander kan zorgen. Ik ben verantwoordelijk voor mijn eigen balans.
alles kan, maar ik kan niet alles.
je blog ligt uitgeprint op tafel want ik moet die nog vaak overlezen. tja, ingebakken patronen hè?....
dank je voor dit inzicht, irma. daar kan ik wat mee.!
Fijn Elly, dat je er wat aan hebt.
Verwijderen